Μπορεί το Φθινόπωρο να ακολουθείται σχεδόν πάντα από τον επιθετικό προσδιορισμό "μελαγχολικό", όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την παντοδυναμία των χαρακτηριστικών του που κατακλύζουν τις αισθήσεις μας.
Τα φύλλα που πέφτουν, η μυρωδιά από τα ψητά κάστανα, ο ήχος της βροχής. Όλα είναι τόσο οικεία, τόσο αγαπημένα.
Για εμάς είναι σημαντικό να τιμούμε κάθε εποχή. Με τον τρόπο μας. Με τις καλλιτεχνίες μας... με τα χεράκια μας.
Στο Νηπιαγωγείο μας κρύβονται πολλοί συγγραφείς και εικονογράφοι (μα, ναι! Αλήθεια σας λέμε) που κάθε μέρα σκαρφίζονται και μια νέα ιστορία.
Παραμυθάκια για τα σαλιγκαράκια, ποιηματάκια για την βροχούλα και άλλα πολλά.
Απολαμβάνουμε να γράφουμε τα λογάκια μας (ή και να τα καταγράφουν οι κυρίες μερικές φορές, το ίδιο είναι) για το κάθε θέμα και φυσικά απολαμβάνουμε να εικονογραφούμε τις ιστοριούλες μας αλλά και να τις εκθέτουμε στην γωνιά της βιβλιοθήκης.
«Η Γη, η προσωποποίηση του σκληρού και ακλόνητου άρχισε να σείεται κάτω
από τα πόδια μας σαν φελλός πάνω στο νερό… Σε μια μικρή στιγμή του χρόνου
δημιουργήθηκε στο μυαλό η ιδέα της ανασφάλειας, τόσο έντονα, που ώρες
συλλογισμού και φαντασίας θα ήταν αδύνατο να την έχουν δημιουργήσει»
(Κ.
Δαρβίνος, αναλογιζόμενος τον σεισμό της 20ης Φεβρουαρίου 1835 στη
Χιλή).
Το
σχολείο είναι ένας χώρος που φιλοξενεί σε καθημερινή βάση πολλούς νέους
ανθρώπους. Όπως είναι γνωστό σε τέτοιους χώρους είναι αυξημένες οι πιθανότητες
τραυματισμών ή και θανάτων πολλών ατόμων κατά την διάρκεια ενός σεισμού.
Υπάρχουν αναφορές για
θανάτους πολλών εφήβων το 464 π.χ στη Σπάρτη από την κατάρρευση γυμναστηρίου
εξαιτίας σεισμικής δόνησης. Εξάλλου έχουν καταγραφεί
καταρρεύσεις αλλά και βλάβες σχολείων από σεισμικές δονήσεις όπως στο σχολείο
των Βαριάδικων στα Κύθηρα το 1903, των 35 σχολείων μη επισκευάσιμων στην
Θεσσαλονίκη το 1978, αρκετών σχολείων κυρίως στα χωριά των Γρεβενών και της
Κοζάνης το 1995 αλλά και των 429 σχολικών μονάδων στο λεκανοπέδιο της Αττικής
το 1999 σε σύνολο 2465 και οποίες κρίθηκαν ακατάλληλες. Από αυτές οι 427 ήταν
επισκευάσιμες και οι 2 κατεδαφιστέες, 145 δε από αυτές ήταν νηπιαγωγεία. Έτσι
δημιουργήθηκε πρόβλημα στέγασης σε 40.000 περίπου μαθητές το οποίο
αντιμετωπίστηκε προσωρινά με συστέγαση σε άλλα σχολεία μέχρι να ολοκληρωθούν οι
επισκευές ή να παραδοθούν τα προκατασκευασμένα.
Για
να αποφευχθούν ανθρώπινες απώλειες πρέπει σε προσεισμική περίοδο να
γίνεται εκπαίδευση των μαθητών και των εκπαιδευτικών ώστε να γίνουν βίωμα σε όλους οι βασικοί κανόνες
αυτοπροστασίας αλλά και προστασίας σε επίπεδο ομάδας. Η εκπαίδευση αυτή θα πρέπει να
γίνεται όχι ως μάθημα από την έδρα και εντός της τάξης αλλά εφαρμόζοντας σχέδιο
έκτακτης ανάγκης για σεισμό εκτελώντας ταυτόχρονα και ασκήσεις ετοιμότητας,
έτσι ώστε να δημιουργηθεί στον χώρο της εκπαίδευσης αντισεισμική άμυνα των σχολείων.
Αξίζει να
σημειωθεί ότι οι εκπαιδευτικοί σε περίπτωση σεισμού θα κληθούν να παίξουν
πρωτεύοντα και ουσιαστικό ρόλο. Θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να
δράσουν με ψυχραιμία, ταχύτητα και αποφασιστικότητα δίνοντας με τη
συμπεριφορά τους το παράδειγμα στους μαθητές. Είναι εκείνοι που θα πρέπει να κατευνάσουν
τους φόβους των μαθητών, να αποτρέψουν εκδηλώσεις πανικού και γενικότερα να
λειτουργήσουν γρήγορα, ψύχραιμα και αποτελεσματικά. Η γνώση των κανόνων της
αντισεισμικής συμπεριφοράς καθώς και του ρόλου που θα έχει ο καθένας, ανάλογα
με τη θέση που θα βρίσκεται τη χρονική στιγμή εκδήλωσης του σεισμού, είναι
αυτονόητη, γιατί από τις έγκαιρες κινήσεις του κάθε εκπαιδευτικού θα εξαρτηθεί
η οργανωμένη εκκένωση του σχολείου, και κατά συνέπεια η ασφάλεια των μαθητών.
Φτιάξαμε και εμείς τη δική μας σημαία με μπαλάκια από γκοφρέ αφού πρώτα αναγνωρίσαμε τις σημαίες της Ιταλίας και της Γερμανίας και τα ονόματα της κάθε χώρας.
Αναπαριστούμε τον "Θεό Διόνυσο" μέσα από τον πίνακα του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ.
Είναι σημαντικό να ασχολούμαστε με έναν πίνακα κάθε φορά ώστε να μπορέσουν τα παιδιά να επικεντρωθούν στα στοιχεία του πίνακα και να υπάρχει πάντα το στοιχείο της έκπληξης που θα είναι είτε ένα ποίημα, μια απαλή μουσική, ένα στοιχείο του πίνακα (π.χ τσαμπί σταφύλι) ή χρωματιστά υφάσματα για υποδυθούν τα παιδιά κάποιο πρόσωπο και να ζωντανέψουν τον πίνακα. Όταν τα παιδιά εξοικειωθούν με την παρουσίαση ενός πίνακα και ανακαλύψουν τρόπους έκφρασης και δημιουργίας τότε μπορούμε να επιλέξουμε περισσότερους πίνακες, ακόμη και να φτιάξουμε μια μικρή ιστορία με αυτούς.
Ο “Μικρός Βάκχος” του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ έχει καθίσει σ’ ένα βαρέλι ζαλισμένος από το κρασί που πίνει. Ο μικρός Διόνυσος στεφανωμένος με τσαμπιά από σταφύλια κρατάει ένα σκήπτρο με σταφύλια στο δεξί του χέρι, ενώ με το αριστερό του χέρι σηκώνει ένα ποτήρι κρασί, σα να εύχεται «εις υγείαν». Στον πίνακα αναγράφεται ο τίτλος «Βάκχος, θεός του οίνου, θεός των αρχαίων».
Φθινοπώριασε... ξεκίνησαν δειλά δειλά οι πρώτες βροχούλες.
Μαζί τους εμφανίστηκαν και τα σαλιγκαράκια που τα αγαπάμε πολύ.
Συζητήσαμε για το μέγεθός τους. Τις ικανότητες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Το πόσο δυνατά είναι που μπορούν και κουβαλούν το σπιτάκι τους κάθε μέρα στην πλάτη τους.
Ακούσαμε το τραγούδι "Το σαλιγκάρι", από το βιβλίο του Γ. Σακελλαρίδη: Όταν το τραγούδι συναντά το παιχνίδι. Το δραματοποιήσαμε (διασκεδάσαμε, γελάσαμε αλλά και κουραστήκαμε πολύ).
Στη συνέχεια φτιάξαμε το δικό μας σαλιγκάρι (πολύχρωμο, σαν του ΜΑΤΙΣ) με ανακυκλώσιμα υλικά και στολίσαμε την τάξη μας με όμορφα σαλιγκαράκια. Φυσικά, του δώσαμε και όνομα!
Μα και στην αυλή σαν βγήκαμε για το διάλειμμα μας παίξαμε "σαλιγκαροδρομίες" με μεγάλη ευχαρίστηση (ίσως όχι τόσο της μαμάς για τα σκονισμένα μας ρούχα).
Σας αρέσουν οι κουκουβάγιες; Εμείς πάντως τις αγαπάμε πολύ. Μια μας καλωσορίζουν στο Νηπιαγωγείο, μια μας υπενθυμίζουν τους κανόνες, μια μας λένε πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε στα βιβλία της δανειστικής μας βιβλιοθήκης. Ε, μα... τρυπώνουν παντού στις καθημερινές δουλίτσες μας.
Αποφασίσαμε λοιπόν να της φτιάξουμε μια φωλίτσα. Που; Μα, εκεί πάνω στη βελανιδιά. Όπου κάθε βράδυ θα μας λέει ΚΟΥ ΚΟΥ ΒΑ! Αφού βέβαια της μάθουμε εμείς το τραγουδάκι, για να το λέει και σωστά.
Η κουκουβάγια
Πάνω στη βελανιδιά κάθεται μια κουκουβάγια
Έχει μάτια γουρλωτά και φωνάζει δυνατά
Κουκουβά, κουκουβά, Κουκουβά, βα βα βα βαα
Κουκουβά, κουκουβά, Κουκουβά, βα βα βα βαα
Ξάφνου βλέπει από ψηλά, ένα σμήνος νυχτοπούλια
και φωνάζει δυνατά, κουκουβά βα βα βα βα
Κουκουβά, κουκουβά, Κουκουβά, βα βα βα βαα
Κουκουβά, κουκουβά, Κουκουβά, βα βα βα βαα
Στης νυχτιάς τη σιγαλιά κάποιοι γρύλοι τραγουδάνε
μα η κυρα Κουκουβά τους φωνάζει δυνατά
Κουκουβά, κουκουβά, Κουκουβά, βα βα βα βαα
Κουκουβά, κουκουβά, Κουκουβά, βα βα βα βαα
Μπορείτε να ακούσετε κι εσείς το τραγουδάκι της κουκουβάγιας στο ακόλουθο βίντεο.
Το ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ είναι ένας ιστορικός υπερμαραθώνιος που λαμβάνει χώρα στο τέλος του Σεπτέμβρη κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Είναι ένας από πλέον δύσκολους αγώνες υπεραποστάσεων παγκοσμίως και παράλληλα πολύ μεγάλου ενδιαφέροντος λόγω του ιστορικού του υπόβαθρου.
Αφετηρία του στάθηκε η αφήγηση του Ηροδότου για την μάχη του Μαραθώνα.
Ο μεγάλος ιστορικός της αρχαιότητας, περιγράφοντας πολλά χρόνια αργότερα, τις λεπτομέρειες της μάχης, αναφέρεται στο κατόρθωμα ενός Αθηναίου ημεροδρόμου, του Φειδιππίδη (490 π.Χ), τον οποίον οι Αθηναίοι στρατηγοί έστειλαν στην Σπάρτη για να ζητήσει τη βοήθεια της προκειμένου να ενισχυθούν οι ολιγάριθμες δυνάμεις των Αθηναίων απέναντι στην επερχόμενη ασιατική πλημμυρίδα στον Μαραθώνα. Σύμφωνα πάντα με τον Ηρόδοτο, ο Φειδιππίδης έφτασε στη Σπάρτη " την επομένη της αναχώρησης του" από την Αθήνα.
Το 1984 ιδρύθηκε ο Διεθνής Σύνδεσμος «ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ», ο οποίος από τότε μέχρι σήμερα διοργανώνει ανελλιπώς τον αγώνα κάθε Σεπτέμβρη. Η επιλογή του μήνα αυτού έγινε, διότι τότε τοποθετεί χρονικά ο Ηρόδοτος την αποστολή του Φειδιππίδη στην Σπάρτη.
Περισσότερες πληροφορίες για το ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ μπορείτε να βρείτε στην ακόλουθη διαδικτυακό τόπο.
Εμείς συζητήσαμε για το ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ, μάθαμε για τον Φειδιππίδη και τη διαδρομή που ακολούθησε, δραματοποιήσαμε τον θεσμό και κάναμε αγώνες στην αυλή του Νηπιαγωγείου μας. Κέρδισε ένας, δύο, τρεις... κερδίσαμε όλοι. Κατασκευάσαμε μετάλλια (θέλαμε και κάτι να λάμπει βεβαίως) αλλά και κότινους από κλαδιά ελιάς. Βγάλαμε και μια αναμνηστική φωτογραφία που θα μπει στην δική μας εφημερίδα, την εφημερίδα των μικρών Σπαρταθλητών.
Είναι όμορφο πράγμα να ανήκεις κάπου. Ομορφότερο δε είναι όταν "αγαπάς" τον τόπο που ανήκεις. Που μπορείς και απολαμβάνεις τον αέρα του, τα λουλούδια του, τα σπίτια του, τα μαγαζάκια του, τις μυρωδιές του, τα γεφυράκια του, τους λαχανόκηπούς του, τους ανθρώπους του. Που γνωρίζεις τις αδυναμίες και τα προτερήματά του τόπου σου και κάνεις ό,τι καλύτερο για αυτόν. Που δεν βαριέσαι τον τόπο σου γιατί είναι μια σταλίτσα, αλλά για'σένα αποτελεί το μεγαλύτερο κομμάτι του χάρτη... της καρδιάς σου.
Είναι ευτυχία να βλέπεις τα παιδιά της τάξης σου να αγαπούν τον τόπο τους. Έτσι κι εσύ μαθαίνεις να τον αγαπάς μαζί τους. Μέρα με τη μέρα. Όλο και περισσότερο.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
